நிமல் அபேசிங்க, ஊடகவியலாளர்
மனித மனம் சிக்கலானது. அது வியப்பானது. அற்புதமானது. அதை புரிந்து கொள்வது கூட முடியாது. அது சில சமயங்களில் கோபம், வெறுப்பு, பழிவாங்கல் போன்ற கடுமையான மனஅழுத்தங்களால் சில சமயங்களில் வெறித்தனமாக நடந்து கொள்கிறது. இன்னும் சில நேரங்களில் அந்த எண்ணங்கள் தூக்கி எறியப்பட்டு இரக்கம், கருணை, பாசம் மற்றும் அன்பு ஆகியவற்றின் மென்மையான எண்ணங்களால் நிரம்பி விடுகின்றன. இந்த பிரபஞ்சமானது கதைகளுக்கு மட்டும் மட்டுப்படுத்தப்படவில்லை என்பதை அனுபவமுள்ளவர்கள் அறிவார்கள்.
மூன்று தசாப்தங்களாக எமது நாட்டில் நிலவிய கொடூர போர் காலம், இன்று கூட அமைதியான இதயங்களைக் கொண்டவர்களிலும் சோர்வையும் துயரத்தையும் உண்டாக்குகிறது. ஆனாலும், போர்களில் பங்கேற்றவர்களுக்கு அந்த நேரத்தில் அப்படிப் புரிந்துகொள்வதற்கான வாய்ப்பே இல்லை, எனவே அவர்கள் அந்த நிலையை எதிர்கொண்டு, கட்டாயமாக தங்களின் எதிரியை அழிக்க வேண்டும்.
எனவே, அவர்களில் கோபமும் அழிப்பதும் ஆகிய எண்ணங்கள் பரவலாக மாறிவிடுகின்றன. அப்படி ஒரு பின்னணியில், ஒருவரின் மனதில் பரிவு, கருணை, அன்பு எழும்பியதாகச் சொன்னால் அதனை ஒருவரும் நம்ப மாட்டார்கள். ஆனால் அந்த அனுபவத்தின் அடிப்படையில் அன்பு மற்றும் பரிவு உருவாகிய ஒரு உன்னதமான கதையொன்று இங்கு உருவாகியுள்ளது. கவலைக்கிடமான விடயம் என்னவெனில் இங்கு வரும் பாத்திர வகையின் உண்மையான பெயர்கள் மற்றும் கிராமங்களைக் காட்டாமல் விலக்கு செய்வதற்கான தடுப்பு உண்டாகும் நிலைமைதான்.
கடந்த 1988 ஆம் ஆண்டிலிருந்து தொடங்குகிறது. அது போர்க்காலம். கிளிநொச்சியில் ஒரு குறிப்பிட்ட கிராமத்தின் ஊடாக ரோந்துப் பணியில் ஈடுபட்டிருந்த இலங்கை இராணுவப் படையினர் மீது புலிகள் குழுவொன்று பதுங்கியிருந்து தாக்குதல் நடத்தியது. பதிலடித் தாக்குதல் நடத்தினாலும், எதுவும் செய்ய முடியாத படையினர், தங்கள் ராணுவ தளத்தில் இருந்து உதவி கேட்டு செய்தி அனுப்ப, வந்த ஆதரவுக் குழுவினர், தாக்குதல் நடந்த கிராமத்தை நோக்கி பதிலடி கொடுத்தனர். தாக்குதல் முடிவதற்குள், கிராமம் முழுவதும் அழிக்கப்பட்டிருந்தது.
பின்னர், தாக்குதல் நடத்திய விடுதலைப் புலிகள் படையினர் எஞ்சியிருக்கிறார்களா என்பதைக் கண்டறியும் நோக்கில் இராணுவப் படையினர் குழுவொன்று கிராமத்திற்குள் பிரவேசித்தது. தற்போது வீடு வீடாக சோதனை நடத்தி வருகின்றனர். பல வீடுகள் முற்றிலும் அழிந்து போயின. மற்றவை பகுதியளவில் அழிந்து போயின. சுட்டுக் கொல்லப்பட்டவர்களைத் தவிர உயிர் பிழைத்தவர்கள் கிராமத்தை விட்டு ஓடினர். போர் குழுக்கள் அணியாக பிரிந்து, வீடு வீடாக சென்று அவற்றை பரிசோதிக்கின்றனர். அவ்வாறு சென்ற ஒரு குழு, பாதியாக உடைந்து விழுந்த வீடொன்றுக்கு சென்றது.
குடியிருப்பாளர்கள் இடத்திற்கு இடம் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். பெண்ணொருவர் சுவரொன்று சரிந்து விழுந்ததில் அதில் ஒரு பக்கமாக சிக்கிய நிலையில் உயிரிழந்தார். அவள் மடியில் ஒரு கைக்குழந்தை இருந்தது.
அணியில் ஒருவர் லான்ஸ் கார்ப்பரல் பதவியில் இருந்தார். அவர் உடனடியாக அந்த இடத்திற்கு சென்றார். மடியில் இருந்த குழந்தையின் வாயில் பால் துளிகள் இன்னும் படிந்திருந்தது. அவள் தாயார் பால் கொடுக்கும் போது உயிரிழந்திருந்தாள், ஆனால் குழந்தைக்கு எந்த ஆபத்தும் இல்லை.
அவர் துப்பாக்கியை தோளில் மாட்டி குழந்தையை கையில் எடுத்தார்.
‘அருமையான ஒரு சிறிய குழந்தை’
‘ஏய்…!’ அவரின் குழுவின் பொறுப்பில் இருந்த கார்ப்பரல் குரல் கொடுத்தார்.
‘அதை கீழே போடு.’
லான்ஸ் கார்ப்பரல் அந்த நேரம் வரை முழுமையாக பாசத்தால் நிரம்பியிருந்தார். சிறிய குழந்தையை அன்புடன் தனது கைகளில் கட்டி அணைத்துக் கொண்டார்.
‘அதை கைவிடு…!’ கார்ப்பரல் இரண்டாவது முறை சத்தமாக உத்தரவிட்டார்.’
‘கார்ப்பரல், இந்தக் குழந்தையை நான் எடுத்துச் செல்கிறேன்… வீட்டுக்கு கொண்டு சென்று பார்த்துக்கொள்கிறேன்.’
கார்ப்பரல் எதைக் கூறினாலும், லான்ஸ் கார்ப்பரல் குழந்தையை கைவிடவில்லை.
‘சரி உன் இஷ்டம் போல செய்…’ என்று கார்ப்பரல் கூறினார்.
முகாமுக்குத் திரும்பியதும், முகாம் தளபதியைச் சந்தித்து, குழந்தையைத் தன்னுடன் அழைத்துச் செல்வதாகக் கூறினார்.
நடுத்தர வயது தளபதிக்கு சூழ்நிலையை புரிந்துகொண்டாலும், அவருக்கும் தீர்மானம் எடுப்பது கடினமாக இருந்தது.
“பார்க்கலாம்… இது எனக்கே கஷ்டமான விஷயம்தான். சரி, நீ அதைக் கொண்டு போ. பிரச்சினைகள் வந்தால் உன்னை காப்பாற்றுகிறேன், ஆனால் நானில்லை…”
அந்த நேரத்தில் எனக்கு இரண்டு குழந்தைகள் இருந்தார்கள். இருவரும் ஆண் குழந்தைகள். நாங்கள் ஒரு பெண் குழந்தையை எதிர்பார்த்து கொண்டிருந்தோம். இந்தக் குழந்தையை பார்த்தவுடன் எனக்கு மிகுந்த பாசம் வந்தது. அப்படியே நான் அவளை வீட்டிற்கு கொண்டு சென்றேன்.
அவரது மனைவியும் இரு குழந்தைகளும் வீட்டிற்கு கொண்டுவரப்பட்ட அந்தச் சிறுமியை மிகுந்த அன்புடன் ஏற்றுக்கொண்டனர். சிறுமி அந்த இரு குழந்தைகளுடன் சேர்ந்து வளர்ந்தார். அந்தச் சிறுமியை எங்கேயிருந்து கொண்டு வந்தார் என்பதை குடும்பத்தின் நெருங்கிய உறவினர்களுக்கும் ரகசியமாக விடவில்லை, ஆனால் அவர்களும் அந்தச் சிறுமியிடம் எந்த வித வேறுபாடும் காட்டவில்லை.
காலம் இப்படி மெல்ல மெல்ல கடந்து சென்றபோது, அந்தச் சிறுமி யுவதியாக மாறினாள், பள்ளி படிப்பையும் முடித்து விட்டாள்.
கிராமத்தில் இருப்பதனால் இந்த ரகசியத்தை காக்க முடியாது. எவராவது இதைச் சொன்னால் அவளது முழு வாழ்க்கையும் துரதிருஷ்டமாக மாறிவிடும். மற்றவர்களுக்கு இந்த ரகசியம் தொடர்ந்து பாதுகாப்பாக இருக்கும் என்று நினைக்கவும் முடியாது. இப்போது நாம் இதற்கு என்ன செய்வது ?
இருவருக்கும் எப்போதும் ஒரு குழப்பம் இருந்தது. எப்போதும் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி அவர்கள் இரண்டு பேரும் விவாதித்தனர்.
இரண்டு பையன்களுக்கும் எந்த பிரச்சனையும் இல்லை. அவர்கள் கண்டுபிடித்தாலும், அவர்கள் தன் தங்கையை ஒருபோதும் பிரித்து பார்க்க மாட்டார்கள். ஆனால் அந்தக் குழந்தை என்ன நினைக்கும்? நான் ஒன்று சொல்கிறேன், நாம் இங்கிருந்து புறப்படுவோம்.
‘எங்கே போவது? மற்றொன்று இங்கு நமக்கு இருக்கும் சொத்து…’ என்றாள் மனைவி.
வவுனியாவில் இருந்து காணி வழங்கப்படவுள்ளதாக செய்திகள் வெளியாகியுள்ளன. அப்படியானால், நாங்கள் அங்கு செல்வோம்.
‘சரி. குழந்தைக்கு நல்லதாய் இருந்தால், நாம் செல்லலாம். மனைவி விருப்பத்தை தெரியப்படுத்தினாள். இந்த குழந்தையை விடவுமா சொத்துக்கள். நாம் அவளை எவ்வளவு அன்புடன் வளர்த்தோம்!’ என்று கூறினாள்.
ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு, முழு குடும்பமும் வவுனியாவுக்கு குடிபெயர்ந்தது.
அப்போதும் குடும்பத்தின் மூத்த ஆண் பிள்ளை ராணுவத்தில் சேர்ந்து பணியாற்றினார். அவரது பணியிடம் வவுனியாவுக்கு அருகாமையில் அமைந்திருந்ததும் மற்றொரு வசதியாக இருந்தது.
அவர்கள் வவுனியா சென்ற போது சிறுமிக்கு வயது இருபத்தொன்று. அவளைப் போலவே, அவளுடைய இரண்டு சகோதரர்களும் இப்போது திருமணமாகி மகிழ்ச்சியாக வாழ்கிறார்கள், மேலும் ஆனமடுவ பகுதியில் உள்ள தங்கள் உறவினர்களைப் பார்க்க அவ்வப்போது வருவார்கள்.
நல்ல பண்புகளும் தீய பண்புகளும் மனித சமூகத்தில் மட்டுமே பிறக்கின்றன. நன்று மற்றும் தீயது, இரண்டும் மனித மனதில் தோற்றுவிக்கப்படுகின்றன. இந்தக் கதையிலிருந்து, நேரம் மற்றும் காலம் எந்தவொரு விதத்திலும் அவற்றின் பிறப்பில் எந்த பாதிப்பையும் செய்யாது என்பது நமக்கு புரிகிறது.
அந்த வகையில், நாம் இந்த மகா மனிதருக்கு தலை வணங்கி மரியாதையை தெரிவிப்போம்.
