வவுனியா வேப்பங்குளம், கல்லாறு பகுதியைச் சேர்ந்த இந்த வவுனியாவைச் சேர்ந்த திரு.சிவனையா ராஜா தனது வாழ்க்கையைப் புரட்டிப் போட்ட இறுதி யுத்தத்தின் கசப்புகளை நினைவு கூர்ந்தார்:
“என் பெயர் சிவனையா ராஜா. இந்த போர் காரணமாக என் வாழ்க்கையில் மிக மதிப்புமிக்க ஒன்றை நான் இழந்தேன். அது என் மகன். என் மகனின் பெயர் ரவிசந்திரன். என் மகன் எனக்கு இழந்தது 2006ஆம் ஆண்டில். என் மகன் பள்ளிக்குச் சென்று வந்து இரண்டு மணி நேரம் வீட்டில் இருந்தபோது, இங்கு புலிகள் தாக்குதல் நடத்தியதாக கூறி கிராமத்தில் குழப்பம் ஏற்பட்டது.” அப்போது அந்த கிராமம் தாக்கப்பட்டது. அப்போது எனது வீடு உடைக்கப்பட்டது. என் வீட்டின் முன் ஒரு குண்டு விழுந்தது. பின்னர் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தப்பட்டது, அந்த துப்பாக்கி சூடு என் மகனைத் தாக்கியது. துப்பாக்கி சூடு சரியாக நெற்றியில்பட்டது.
“அப்போது என் மகனுக்கு சரியாக 16 வயது. அனைத்து ராணுவமும், போலீசாரும் அங்கு இருந்தனர். ஆனால் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியது யார் என்று கூற முடியாது. ஆனால் இந்த போர் காரணமாக என் மகனை நான் இழந்தேன். அந்த மோதல் ஏற்பட்ட போது வீட்டில் இருந்தது நானும், இறந்த என் மகனும், என் மனைவியும், இரண்டு மகள்களும். என் வீட்டின் முன்பாக குண்டு விழுந்து வெடித்தது. அப்போது தான் என் மகனை குண்டு தாக்கியது. அந்த நேரத்தில் நாங்கள் அங்கிருந்து ஓடிச் சென்றோம்.
பிறகு நாங்கள் திரும்ப வந்து பார்த்தோம். அதற்கு பிறகு மகனை தூக்கிக்கொண்டு மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றோம். ஆனால் செல்வதற்குள் மகன் இறந்துவிட்டான். அதன் பிறகு அங்கிருந்து வவுனியாவிற்கு கொண்டு சென்று வழக்குப் பதிவு செய்து, பின்னர் உடலை எங்களுக்குக் கொடுத்தார்கள். என் மகன் இறக்கும் நேரத்தில் அவர் செட்டிகுளம் பள்ளியில் தான் கல்வி கற்கச் சென்றிருந்தார். இந்த வீட்டில் ஓடுகள் இருந்தன. பின்னர் குண்டு விழுந்து முழு வீடும் நாசமாகிவிட்ட பிறகு, இந்த தகரம் துண்டுகளால் வீடினை மூடினோம்.
“நாங்கள் கிட்டத்தட்ட முழுப் போரின்போதும் இங்குதான் இருந்தோம். 1990 இல், நாங்கள் மடு பள்ளிக்குச் சென்று, சுமார் நான்கு வருடங்கள் அங்கு தங்கியிருந்து மீண்டும் இங்கு வந்தோம்.
புகைப்படங்கள்: இறந்த ரவிச்சந்திரன் சிவனைய்யா குண்டு தாக்குதலுக்குள்ளான வீட்டின் அருகில்
